Het einde in zicht

Ik moet er een eind aan breien...Zowel aan het avontuur als aan mijn verslagen dus bij deze:

Toen het gezin op vakantie was in Nederland, wilde ik ook wel wat meer van Malawi zien dus we zijn naar het Noorden van Malawi vertrokken. In Nkhotakota zijn we naar een pottenbakkerij geweest waar we een cursus hebben gevolgd. Het was een flink geklieder maar uiteindelijk hebben we mooie dingen gemaakt: bloemenvaasje, theekop, schaaltje en een eierdopje.
Onze reis ging verder naar Nkatabay waar we vrienden hebben opgezocht en over de grote Afrikaanse markt hebben gelopen. Onderweg moesten we ergens stoppen om locals onze lekke band te laten repareren. Met een paar moersleutels ben je daar al een automonteur.
Vervolgens zijn we naar Livingstonia doorgereden. Een oud dorp boven op een hoge berg. Ik was blij dat onze band net gerepareerd was want het was een flink steile, smalle, slechte weg met hobbels, rotsen, gaten en ook nog tegenliggers. Ik denk dat 90% van de mensen na 2 minuten was omgedraaid maar wij hebben dit 45 minuten volgehouden. Boven op de berg ontmoetten we ook mensen die hun auto halverwege geparkeerd hadden en de rest gelopen waren omdat ze de weg niet meer aandurfden. Het was een uitdaging en goed voor wat stress maar het eindpunt is het zeker waard: een prachtige accommodatie (Mushroomfarm) waar alles gemaakt is van natuurlijke materialen. Het heeft een prachtig uitzicht over het meer, de bergen en kleine dorpjes. We hadden een A-frame huisje zonder muur of deur aan de voorkant. Er is een gordijn dat niet helemaal dicht kon zodat je vanaf je bed de zonsopkomst kan zien. Een prachtig moment! Er waren veel vogels, apen en prachtige bloemen. We hebben hier een mooie wandeling gemaakt naar het stadje Livingstonia waar een onwijs oude kerk is. Ik mocht de kerktoren op van waar ik een nog mooier uitzicht had.
Daarna zijn we naar het huis van dokter Livingstone geweest waar nu en museum in is over zijn leven en het dorpje. Op de terugweg kwamen we langs een waterval die meer dan 100 meter hoog is.

Terug thuis kwamen onze puppy’s meteen op me afgerend. Ze waren intussen behoorlijk vies en smelly geworden dus ik heb ze een bad gegeven waarvan Snowy genoot maar Muffin besloot mij een gratis douche te geven.
Met een lokale gids heb ik een bergwandeling gemaakt achter Cape Maclear. Boven op de berg hadden we een prachtig uitzicht over ons dorp en het meer. Er scheen een andere terugweg te zijn dan de heenweg maar die konden we niet vinden. We raakten verdwaald. De gids zei heel optimistisch: aan die kant ligt het dorp dus als we gewoon recht naar beneden lopen komen we er wel een keer. Dat werd een erge uitdaging! Hoge rotsen, steile stukken en gemene prikkers maakten de route vrijwel onmogelijk. Met heel wat kleerscheuren en blauwe plekken kwamen we 2 uur later beneden aan. De laatste 5 minuten waren weer normaal pad. De volgende dag kon ik niet zitten of liggen van de pijn overal maar het was een bijzondere ervaring.

De rest van mijn vakantie ben ik bij verschillende locale scholen gaan kijken waar ik later ook les heb gegeven.

Als afscheid ben ik met Peter naar Mumbo Island geweest. Een prachtige, romantische plek. Eindelijk eens rondlopen zonder nagestaard te worden door beachboy’s. Er zijn 5 rieten huisjes gebouwd op de rotsen waardoor er een super mooi uitzicht is. Het eiland ernaast is te bereiken met een loopbrug en daar was het restaurant met geweldig lekker eten. We hebben een sunset cruise gedaan, de zon zien opkomen tijdens een wandeling met veel vogels en mooie uitzichtjes, een grote varaan gespot, vogels gevoerd en geluierd in de hangmat. Een echt relax weekend.
Als afsluiting van het weekend kreeg ik van Timba een laatste show die speciaal aan mij werd opgedragen.

Maandag ben ik na schooltijd terug gegaan naar het gezin om de baby van de nanny te zien. Een klein, mooi meisje van 6 weken oud. Haar naam is Precious. Timba en Kesiya liepen er mee rond of het een pop was.

De week erop had ik mijn afscheidsfeestje. Er was minstens 50 man en we hadden lekkere hapjes geregeld. Van 20.00 tot 4.00 uur in de nacht heb ik staan dansen, praten en lachen. Iedereen had het naar zijn zin.

Met het gezin heb ik nog een leuke afscheidslunch gehad. De meisjes hadden een soort vriendenboekjes gemaakt met foto’s, tekeningen en zelfs een gedichtje. Ik had voor hen schatkistjes gemaakt om sieraden of andere schatten in te bewaren.
Toen kwam het echte afscheid nemen.

Helaas ging mijn terugvlucht niet zoals verwacht… In Johannesburg werd ik van het kastje naar de muur gestuurd en kreeg uiteindelijk te horen dat mijn vlucht niet ging. Ik werd een nacht in een superdepuper luxe hotel ondergebracht. Met GEWELDIG lekker eten: olijven, salades, vis, toetjes en weet ik wat nog allemaal meer. Na een heel jaar friet, rijst of ei genoot ik hier vreselijk van. Ook de kamer, waar ik met een golfbaankarretje heen werd gebracht (nu heb ik echt al het Afrikaanse vervoer gehad), was vreselijk luxe.

Van vrijdag op zaterdag nacht (2 juli 00.30) kwam ik eindelijk thuis aan. Met Marleen en Mees hebben we onder het raam van mijn ouders ‘we zijn thuis’ geroepen. Papa had, nadat ze uit hun slaapkamerraam hadden gekeken, nog steeds niet door dat ik er was voor zijn verjaardag. Het duurde een half uurtje voor hij eindelijk ging beseffen dat ik er echt was.
Oost, west,
Thuis best.

Een avontuur,
Een avontuur met avonturen,
Maar al die avonturen,
Zijn voorbije avonturen,
Om nieuwe avontuur te beginnen.